Tony Hancock

Jaja…
De prêt is bijna weer voorbij hier in het paradijs.. Met paradijs bedoel ik het noordelijkste puntje van Zanzibar, waar L. En ik de afgelopen dagen hebben doorgebracht. Met doorbrengen bedoel ik hier ook vrijwel niets anders dan doorbrengen. Wakker worden.. ontbijten...zwemmen..lezen.. lunchen.. zwemmen.. lezen.. eten.. slapen.. etc. Schandalig weinig dus eigenlijk en ik moet zeggen dat het me niet al te makkelijk afging. De toch wel drukke tijden voorafgaand aan dit reisje hebben een beetje een stempel gedrukt, in die zin dat ik er achter kwam dat ik niet meer weet hoe ik niets moet doen! Ja lezen.. dat kan ik uren achter elkaar, maar ik heb de vreemde afwijking om zo snel te lezen dat ik nooit genoeg boeken mee kan nemen, omdat ze binnen een dag uit zijn. Meestal is er in toerisen dingetjes wel een soort minibibliotheek met achtergelaten boeken, zo ook hier. Beetje jammer alleen dat alle boeken op 2 na in een onleesbare knackenbrod-taal geschreven bleken te zijn.. Ik kwam dus voor twee keuzes te staan.. ofwel een boekje over rugbycommentatoren in Engeland (jottem...) ofwel een biografie over het leven van de Britse komiek Tony Hancock, geboren in 1924... Tony wie?! Juist, ik kende de goede man ook niet, maar geef me nog een avond en dan kan ik je alles over zijn leven vertellen, want hij won het toch van de rugby.

Het niets doen vul ik verder met een beetje om me heen staren.. praatjes maken kan je hier ook de hele dag met zonnebrillennegers, sarongnegers, snorkeltournegers, marihuananegers, kettinkjesnegers en veel anderssoortige schimmige figuren die op je af komen met een stoned hoofd achter een vettige zonnebril ‘hello lady, how are you.. you want to have happy times with me tonight?’ eeeh... neh.. niet echt...

Verder is het hier niet zo druk.. om ons hutje springen 's avonds de bush babies door de bomen, een klein soort primaat met een pluizige staart en enorm grote ogen, die de hele avond tegen elkaar bleren, wat het geluid geeft alsof Knabbel en Babbel for real naast je springen.. zo lief! Het enige verkeer op het strand is een soort kar waarin vers gevangen vis, vuilnis, fruit en andere dingen worden vervoerd. De kar wordt voortgetrokken door een miniatuur-stiertje met een grote vetbult op zijn schouders (beetje zo’n India-koe) en jekkert de hele dag op en neer over het strand. Verderop langs het strand staat een hutje waar je maassaaass kan laten doen. Verslaafd als ik ben aan massages toog ik dus naar het hutje voor een ‘head and shoulder’ massage. Zwijmelend naar Thailand plofte ik neer op het zanderige matras, waar het meisje met haar knokkels mijn hoofdhuid begon te bewerken. Hmm.. toch niet helemaal zoals Thailand. Vervolgens kwam het ‘etherische’ gedeelte, wat neerkwam op een grote plens amandelolie die op, ik herhaal OP, mijn hoofdhuid werd geflanst. Op zich vond ik de amandelgeur wel een verademing, aangezien het lieve meisje, net als de rest van de bevolking van dit land, niet echt bekend scheen te zijn met het fenomeen ‘deodorant’. Heerlijke geuren inademend lag ik daar dus een beetje weg te soezen, totdat haar mobieltje ging. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat het dng naast mijn oor bleek te liggen en bij mij in 1x weer de stress in mijn schouders schoot, die ze er net zo aromatisch had uitgekneed. De verdere massage verliep met 1 hand, terwijl ze met de andere haar mobieltje vasthield waarin ze al brullend praatte, ondertussen rustig verder raggend in mijn haar. Totaal bedwelmd en met rechtopstaand getoupeerd VET haar strompelde ik dus toch maar weer terug naar Tony Hancock, die inmiddels mijn grote vriend begon te worden. Ik ben overigens al twee dagen bezig met mijn haar te kammen, maar ik heb nog nooit zo’n goed doorbloedde hoofdhuid gehad!

Het strand is prachtig, wit zand, felblauwe zee, palmboompjes en houten bootjes die voor anker liggen. Toch bijft het kut vind ik hoor, zo’n doorzichtige zee. Zoals u ongetwijfeld weet ben ik niet de grootse fan van zwemmen in zee (zie mijn verhaaltje over de laffe poging tot duikles vorig jaar...) en eigenlijk spring ik er vooral in om te plassen, maar dat kan dus niet, omdat iedereen dan meteeeen ziet wat je aan het doen bent. Nee hoor.. het is prachtig en al zwemmend (en plassend) en luierend bedacht ik dat het alweer juli is (er ontbrak nog een cliche in het verhaaltje..).

Vorig jaar zat ik nog in Thailand en ondertussen is er alweer een schooljaar voorbij. Wie had dat ooit gedacht, dat het erop begint te lijken dat ik echt eens een opleiding af ga maken! (Dit is een retorische vraag, waarop ik dan ook geen antwoord wens haha..). Het afgelopen jaar was het laatste met colleges en dus moet ik het eigenlijk allemaal nu ongeveer ‘zelf kunnen’. Raaaar! Als ik terug ben begint het meteen weer druk. Samen met A. Ben ik aangenomen voor een korte stage op het hoofdkantoor van de Europese vereniging van dierentuinen. Daar gaan mijn plannen van in mijn hangmat hangen, want er moet ook nog geld verdiend worden, maar goed, je moet er wat voor over hebben. In september begint mijn echte grote stage van vijf maanden in een dierentuin, waar ik de manager ga assisteren en whoupy!, ook een cursus dolfijnen trainen ga volgen. Daarna lijkt het er toch echt van te komen, het woord dat steeds boven mijn hoofd lijkt te zweven als iets ongrijpbaars voor in de verre toekomst.. Afstuderen!
Vooralsnog is het nog steeds ongrijpbaar en ver weg. Om mijn angst alvast wat te verzachten ga ik straks maar eens een grote mojito achteroverslaan en ik zal dan aan iedereen denken die ik liefheb.

Laatste blog, ik laat jullie weer met rust!

Veel kusjes,

Jullie getoupeerde M.

PS: Deze hele zomer resideren A. en ik bij L. in onze hoofdstad, waar het bier altijd koud staat en het Thaise voedsel op tafel staat. Voel je dus altijd welkom (wel eerst bellen!) om langs te komen.. geen excuses meer dat ik te ver weg woon! ;)