A tiger? In Africa!?

Ja! Een nieuw verhaaltje! Na een lange radiostilte –op een paar schoolreisje verhaaltjes na- vond ik het weer tijd worden jullie te voorzien van wat geschreven tekst uit den vreemde.

Waar gaat de reis naartoe!? Nou… naar Afrika! En wel naar Kenia en Tanzania! Hoewel Azië nog steeds diep in mijn hart verankerd ligt, is het dit keer tijd om een nieuw continent te ontdekken. Nu staat de hele wereld, van Noord- tot Zuidpool, nog op mijn lijstje om te bezoeken, maar je moet ergens beginnen.

Dus werd het Afrika. Waarom? Natuurlijk omdat ik er nooit geweest ben en zelf echt heel graag wil zien hoe een pasgeboren gazellejong wordt verslonden door een troep leeuwen. Maar ook om aan de verwachting van mensen te voldoen. ‘Oh studeer je wildlifemanagement? Wat leuk, dan ga je natuurlijk in Afrika werken!’. Eh… niet per se dus, maar omdat jullie zo aandringen zal ik er eens een kijkje gaan nemen… ;)
Ik snap het wel, Afrika is het eerste waar je aan denkt bij het woord ‘wildlife’. En als het dan over safari’s gaat, denk je aan de ‘Big Five’. Met de Big Five worden vijf diersoorten bedoeld waaraan sommige mensen op safari hun geluk laten afhangen. Heb je ze gezien, de leeuw, de buffel, het luipaard, de olifant en de neushoorn? Dan is je safari geslaagd. Geen luipaard gezien.. oh jammerrrrr…

Om bij deze meteen even op de titel van dit verhaaltje terug te komen.. er leven geen tijgers in Afrika. De tekst komt uit Monty Python, waarbij het been van een soldaat is opgegeten en John Cleese uitroept: ‘Who did this? A tiger? In Africa!?’ Toen ik dit jaren geleden voor het eerst zag vroeg ik me af waar al die ophef om was. Later leerde ik dat tijgers in Azië leven en leeuwen in Afrika. Nouja, er leven ook wel leeuwen in India maar die tel ik voor het gemak even niet mee.. To zover de educatieve inhoud van dit verhaaltje, terug naar het Big Five verhaal…

…Nee, die Big Five aanpak gaan we niet doen, ik ben blij met iedere strontkever die we onderweg tegenkomen, elke schorpioen in mijn schoen (hé dat rijmt!), iedere vlieg in mijn eten, elk wurmpje in mijn oor en iedere bedbug tussen mijn lakens. Natuurlijk staat een safari op de planning, maar er zijn zoveel meer beestjes op mijn lijstje dan die grote vijf. Een honingdas bijvoorbeeld. Een gruwelijk zwart-wit beestje met enorm sterke kaken en klauwen. Afrikanen zeggen liever een leeuw tegen te komen dan een honingdas, hoe cool is dat!? En verder.. de wilde honden. Vaak verward met hyena’s, maar Afrikaanse wilde honden, zeer bedreigd, zijn gevlekte honden met oren als teddybeertjes en piepjes in plaats van blafjes.. die wil ik zien! (Mocht een safari er niet inzitten, wilde honden zijn 365 dagen per jaar te zien in de dierentuin van onze hoofdstad…)

To the point!
Maandag a.s. vertrekt de vlucht naar Kenia, mocht er niets geks gebeuren, dan zitten L. en ik daar ook in. Maandag al!? Ja, die gedachte gaat ook door mijn hoofd. Voor degenen die het niet was opgevallen, ik ben een beetje druk geweest de afgelopen maanden. Het schooljaar naderde haar einde, er moest gewerkt worden en tijdens treinreizen kan je ook niet veel behalve naar andere mensen gluren en je skills in ‘ondersteboven kranten meelezen’ verbeteren (daarin durf ik mezelf nu wel ‘prof’ te noemen). Naast het feit dat ik vriendschappen heb verwaarloosd, al veel te lang met dezelfde afgebladderde nagellak op mijn tenen loop en zo weinig de kroeg in ben geweest dat ik nu na 2 biertjes al de Macarena op de bar ga staan dansen, heb ik ook qua vakantievoorbereiding een slecht rapportcijfer gekregen. Gelukkig was ik min of meer bij kennis genoeg om de benodigde vaccinaties te halen, een fortuin neer te tellen voor malariatabletten en een TBC-test te laten doen. Verder is het voorbereidingsbewijs beneden peil.

Wat ik in ieder geval niet ga vergeten, zijn reisziekte pilletjes. Mocht u de drogerende werking van deze onschuldig ogende tabletjes nog niet hebben ontdekt; go get ‘em! Neem een half uur voordat het nodig is een pilletje en je zakt heerlijk weg in een wolkenlandschap, nietsvermoedend van de dingen om je heen en met als extra bonus een sliertje kwijl uit je mondhoek. Vorig jaar had ik ze graag willen hebben tijdens de turbulentievluchten in Thailand, misschien had ik dan niet gemerkt dat het halve plafond van de cabine naar beneden kwam. Wel droomde ik toen , na inname van zo’n magic pill, door een rit met een Laotiaanse nachtbus door de bergen heen en merkte ik niets van de levensgevaarlijke rit langs diepe ravijnen en modderverschuivingen. Dit jaar ga ik ze harder nodig hebben, aangezien een deel van de reis een vlucht in zo’n bordkartonnen minivliegtuigje wordt… iieeh!!

De planning is als volgt; vanaf Kenia hebben we 6 dagen om in Dar es Salaam te komen, de hoofdstad van Tanzania. Natuurlijk kan dat met een vliegtuig, maar ik kijk nu al uit naar warme zweetbussen waarbij je de beenruimte deelt met 20 kippen en de frisse lucht gefilterd wordt door de oksel van je buurman. De rest van de reis heb ik op veler aanraden toch maar alvast vanaf hier geregeld. Vanaf Dar es Salaam gaan we ‘op safari’ en slapen we 5 nachten in een tentje in de bush. Vervolgens komt dus dat vliegtuigje om de hoek kijken, dat ons –hopelijk levend- naar het eiland Zanzibar brengt. En ja… Zanzibar, het eiland waar mijn grote idool Freddy Mercury is geboren, ziet er net zo exotisch uit als het klinkt! En daar ga ik dus behalve snorkelen en zwemmen en aapjes zoeken, helemaal NIETS doen.

En dat lijkt me heerlijk…

Tot volgende week!

Jullie Safari M.