verslaafd

Ik heb het gedaan. Ik heb zojuist 100 baht (2,20 euro, veel te veel) voor een taxi betaald om me naar de Macdo te laten brengen. Niet eens met een smoes dat ik naar dat en dat plaatsje wilde, neen. ‘Can you take me to MacDonalds?’. Erg he. Nu moet ik nog terug ook.

Ik kan het uitleggen. Ik bevind mij wederom in Khao Lak en de mensen zijn wederom duiken. Tja ik kon wel mee om te snorkelen (ze zijn naar Similan, dat ene eiland met dat witte zand en blauwe zee, van die foto van mij aan dat bureautje), maar neuh, ik blijf liever aan land dan de hele dag te zitten verpieteren op een speedboat haha.. Ik weet het, ik ben een verwend mokkel.

Anyway, dat betekent dus dat ik de hele dag de tijd heb om me weer over te geven aan de masseuse, die me gisteravond ook weer in allerlei yogaposities duwde en mijn rug kraakte. Het is een beetje verslavend en het heeft ook wel iets stiekems. Niet dat ze mij een happy ending aanbiedt hoor, maar vorige week al die rare posities met voeten tegen roomsoezen enz.. gisteren nam ik een ‘head and shoulder’ massage. Dan denk je toch dat je hoofd en je schouders onder handen genomen worden. Ik zweer het, de helft van de tijd besteedde ze aan mijn billen. Duwen, knijpen, wrijven.. op het laatst ging ze met haar knieën op mijn derrière zitten, hield haar handen tussen mijn schouderbladen en masseerde mijn reet dus met haar kniebotten, technisch gezien. Misschien ligt het aan het gebrek aan lichamelijk contact dat ik hier ondervind, maar ik wil meer.. meer meer meer! De combinatie van het gedempte licht, de geur van tijgerbalsem, de gesloten gordijnen rondom het massagebed, de sterke kleine handen die me kneden, het fluisterende ‘you okeeee miss?’ en ‘lelaaax’ en de zoetgevooisde Thaise pingtingting muziek die zachtjes op de achtergrond te horen is.. ik droom er gewoon van ’s nachts. –zucht-

Vandaar dus deze zelfbeschermende actie om naar de Macdo te gaan. Plus het feit dat al mijn kleren te groot zijn en ik vind dat ik er ondervoed uitzie, ik moet gewoon wat bijgevoederd worden.

Bijgevoegd een foto van de plek waar ik dit nu schrijf, het terras van de mac, let vooral op de Ronald MacDonald die een ‘wai’ maakt! In Nederland geeft die engerd je altijd een hand!

Ik beloofde deze keer te gaan schrijven over mijn plannen, maar ik moet u teleurstellen. De plannen zijn nog steeds in embryonale fase. De Thaise cultuur is niet zo van het plannen en het is voor een lui persoon als ikzelf erg verleidelijk om deze chaotische levensstijl over te nemen, als ik hem al niet had. Ik vermoed dat ik rond eind volgende week, 7 mei ofzo, de bus pak naar mijn twee mokkels A & T, die sinds hun vertrek uit onze strandvilla hun intrek gemaakt hebben in het plaatsje Cha-am. Ik weet het niet echt zeker. En dan gaan we wellicht dan het land uit, misschien naar Hong Kong, misschien ook niet. Voor 30 mei moet ons visum verlengd zijn dus er is nog niet echt haast in het spel.

Weer iets trouwens wat ik heb geleerd over de Thaise cultuur: het bijgeloof. We weten allemaal dat 13 een ongeluksgetal schijnt te zijn (is er een rij 13 in westerse vliegtuigen Marieken? In Thaise namelijk niet). Maar hier is het overal. Ik schreef al eerder over mijn boeddha-tempeltje in de tuin, waar de slang in woonde (verdwenen, heeft alleen de complete huid achtergelaten). Nou, dat is dus geen boeddha-tempeltje (wist ik veel..) het is een huisje voor de geesten van het huis en het land waarop het huis staat. Om die tevreden te stemmen geeft men ze een huisje buiten het mensen huis (zodat de geesten zich niet teveel met de mensen bemoeien) en geeft men iedere dag fruit, water en andere dingen. Er is ergens een man die een motor heeft geofferd. Een gloednieuwe motorfiets voor zijn geesten.. waar hij zelf dus niet op rijdt. Goed.

Afgelopen week leerde ik er een compleet nieuw iets bij over Thais bijgeloof, wat me echt van mijn stoel deed vallen. Het begon als volgt, ik ging met Thip de buurvrouw, naar de markt. Wat voor haar heel cool is, want zij heeft dus haar eigen farang he.. en ik weet niet precies waarom, maar ik val nogal in de smaak in Thailand dus iedereen vindt me sué, mooi. Ok, fijn beter dan dat ze kotsen als ze je zien. Maar goed Thip paradeert dus met mij over de markt, krijgt veel aandacht en is blij. Vervolgens gaan we naar huis op de brommer en stopt ze bij een huis waar een nogal op een meneer lijkende mevrouw woont. Een hoop gegil en gekir in het Thais, wijzend naar mij: ‘aaaah falang sué mai?!’ en tegen mij: ‘she thom!’. Geen idee, misschien heet ze Thom dacht ik nog. ‘She eat women!’ (…………)

Juist, ze eet vrouwen. Nouja na een paar weken met Thip omgaan kan ik ongeveer wel raden dat ze bedoelt ‘houdt van’ in plaats van ‘eet’. Dus ik vraag goh, hoe is dat hier in Thailand, is dat geaccepteerd dat 2 vrouwen samenwonen enz? Jaa, dat was allemaal geen probleem en 2 mannen ook niet. Ok.

’s Avonds echter, zitten we te eten en vertelt Thip over haar broer en zussen. Haar jongste zusje bleek ook thom te zijn. Maaarrr… haar zusje was niet goed. ‘Huh waarom niet?’. Haar zusje moest na haar geboorte bij een oudtante gaan wonen, want het was een ongelukskind. Het (bij)geloof is als volgt: als een kind bijvoorbeeld geboren wordt op een maandag, terwijl de moeder op zondag geboren is, is dat slecht. De vader ging dus met het kind naar een monnik om haar te laten zegenen, maar de monnik zei dus dat het een slecht kind was en dat het ergens anders moest wonen. Daar valt je bek toch van open. Of ze daarom ook thom was geworden kon ik niet helemaal helder krijgen. Daarna kwam het verhaal dat haar andere zus ook een slecht kind kreeg, maar dan op een andere manier. Haar echtgenoot ging jagen in de bergen en schoot een aap neer (the bastard!). De dag erna beviel zijn vrouw van een baby, maar niet zomaar een baby! Het was een aapje! Het had voeten als handen en overal haar! Na een week ging het dood, door de vloek van de aap die gedood was door de vader van het kind. Ik kon helaas niet goed achterhalen wat Thip hier zelf van gelooft, maar het is wel een mooi voorbeeld van oude bijgeloven en rituelen waar wij met onze westerse reet zover vanaf zitten. Ik wed dat er geen autopsie op het kindje is verricht om uit te vinden wat het echt mankeerde.

Een minder serieus bijgeloof, maar toch ook bizar: ‘You eat sticky lice, you get flat nose!’. Ja. De mensen in noord Thailand eten geen gewone rijst, maar sticky rice, wat ik persoonlijk erg lekker vind. Maar de mensen in het noorden hebben ook een plattere neus dan de mensen in het zuiden. En dat komt dus (logisch) door het eten van sticky rice! Maar, stelde Thip me gerust, ik kon het gewoon eten, want ik ben al 24 en dan gebeurt er niets met je neus. Het is alleen bij baby’s! Ter illustratie werd haar neefje erbij geroepen (het arme kind is 6) en keihard in zijn gezicht uitgelachen omdat hij een platte neus heeft.. omdat zijn vader uit het noorden komt en het kind dus veel sticky rice eet, heeft hij een platte neus gekregen (ik herhaal: logisch..) daar zou je toch een basislesje mendelkruisingen op los willen laten.
Nouja, aan sommige dingen wen je dus nooit. Aan andere dingen wel trouwens! De ‘wai’, het handen tegen elkaar brengen als je iemand begroet, gedag zegt of bedankt, zit er helemaal in. Buiten dat het een stuk hygiënischer is dan zomaar iedereen zijn hand te schudden (want hoe weet je zeker of diegene zijn handen heeft gewassen na het plassen!?) is het ook vind is een heel duidelijk gebaar, vooral bij het bedanken. Als ik je dus in NL per ongeluk een wai geef.. geef me even tijd om het weer uit mijn systeem te krijgen. Ook weet ik niet zeker of ik in NL weer meteen in de auto durf te stappen. Niet eens om het feit dat ik straks letterlijk een half jaar geen auto heb gereden, maar vanwege het feit dat ik hier dagelijks in een auto zit die links rijdt. Je raakt er gewoon een beetje van in de war! Ik zou namelijk ook niet hier in de auto willen stappen en links rijden.. ik steek nog steeds af en toe per ongeluk de straat over omdat ik denk dat er niks aankomt.. terwijl ik dus gewoon de verkeerde kant opkijk.
Steeds 10 nieuwe foto’s werkt wel he!? Ik wist eerst gewoon niet zo goed hoe het moest, maar nu het me lukt om de foto’s te uploaden beleef ik er plezier aan en jullie hopelijk ook.

1: zoals gezegd de achterlijke clown à la Thailand, met links mijn laptopje waar ik dit verhaaltje schrijf.
2: Met Thip en Phim haar zoontje en kipjes die iemand kwam brengen. ‘Hier heb je kippen’. Er is er nog maar 1 over, wat wil je met 12 katten..
3: Het bord voor mijn office, in Thai-Engels ook wel uitgesproken als ‘offip’
4: de offip vanaf de weg
5: achterin de pick-up met Wan, die ook op de offip werkt.
6, 7 en 8: de maasaastent!
9 en 10: het restaurant waar ik nu op dit moment mijn biertje drink en deze blog op internet zet!

Duizend kussen en een wai,

Jullie massageverslaafde M.

Ps: de maasaas was heeerlijk!