Brèck home to the Phuket!

Jaa, blij blij blij! Weer een verhaaltje geschreven op de heerlijke veranda van de boshut! Het was een lange reis om hier te komen, maar het was de moeite meer dan waard!

Het begon als volgt…
Wij (A. en T. en ik zijn dus nog steeds de hoofdpersonen) op woensdag 2 juni naar het buskaartjesvrouwtje in Cha-am voor een kaartje voor maandag 7 juni. ‘No bus Phuket! You go to Petchaburi buy ticket!’. Oh, ok.. go to Petchaburi.. op zich geen ramp, een klein uurtje met de bus en het zou ons weer een middagje op het ge-airconde silent people kantoor besparen. Maar goed, de manager bleek de dag erna plannen te hebben om naar het zuiden te rijden, of we mee wilden. Nou eh, goh eh, tja eh.. graag! Het zuiden was in dit geval het stadje Songkla, wat op de grens ligt van het gebied dat niet zo lekker in het nieuws ligt. De Nederlandse ambassade heeft er eigenlijk een permanent negatief reisadvies voor.. in andere woorden: ontploffende busjes wegens gedoe met extremistische afscheidingsbewegingen etcetera etcetera. Alsof het voorbestemd was (boeddhisme is besmettelijk vandaar dat ik dit denk) had ik die dag mijn bijbel, de heilige Lonely Planet, meegenomen naar kantoor. Blader blader Songkla, lief stadje, heel leuk.. MAAR laten we nou net onderweg langs een stad komen waarvandaan de boot naar het eilandje Ko Tao gaat, een lief blauwe zee jungle eilandje in de golf van Thailand, dat al een tijdje op mijn verlanglijstje stond! Ok, kat in het bakje en gaan met die banana! Ik had een geweldige hotelkamer (lees: houten hutje op een berg met uitzicht op zee) geboekt en zag mezelf al helemaal liggen op het terras met een pina colada in mijn hand terwijl ik een jaloersmakende blog schreef…

Nu zijn we er na een tijdje al wel achter dat die lonely planet verdomd handig is, maar soms ook verdomd onjuiste informatie verschaft (stadsplattegronden die niet kloppen, hostels die niet zo romantisch zijn als ze beschreven worden of juist veel mooier blijken te zijn dan de bijbelboys geschreven hadden). Wat er precies aan ontbrak deze keer weet ik niet, maar in ons hoofd hadden we het idee gekregen dat er de hele dag boten naar Ko Tao vetrokken. In het echt gingen er maar een paar en de laatste van die dag konden we om 13.05u uitzwaaien op de pier… we waren dus een beetje laat -grr-. Lang verhaal, maar het komt er op neer dat er slimme mensen een paar plaggenhutten naast de pier hadden neergezet en er ontzettend veel geld voor vroegen, maar dan konden we wel de volgende morgen de boot halen! Maar.. omdat het in zo’n lekker uithoek was, zouden we na ons eilandbezoek nog een extra nachtje in een overpriced plaggenhut moeten slapen, omdat de bus naar de bewoonde wereld een half uur voor de aankomst van de boot zou vertrekken… pff…
Gelukkig heb ik wel wat Thaise kalmte overgenomen en liet het zeer zen van me afglijden. De arme manager was dus al een ruim een uur omgereden en had ook al 200 keer gevraagd of we echt niet mee wilden naar Songkla.. ‘nee we gaan naar Ko Tao, punt’. Stonden we daar met een bek vol tanden.. ‘eeh can we maybe go to Songkla with you?’

En daar gingen we weer.. uiteindelijk hebben we er ruim 14 uur over gedaan en sliepen in een leuke gevangeniscel eeeh… hotelkamer in Songkla. Gelukkig was het inderdaad een lief stadje en nog best the place to be ook, ontdekten Ayla en ik toen we achterop een motortaxi door de kleine straatjes reden (zie je het voor je onze dikke reten samen bij iemand op de brommer?), het aquarium bezochten en daarna urenlang over het ultiem zachte gele zand liepen. Plannen veranderen vaak en vooral ook vaak last-minute in Thailand, dus die dag belde de manager dat hij onverwacht vrij was en naar zijn familie in Trang zou gaan.. en of we weer mee wilden rijden.

Ik zal even uitleggen voor het idee; Thailand heeft een soort olifantenvormpje op de kaart (neen, dit verzin ik niet zelf). Twee oren met onderin in het midden Bangkok en dan als slurfje het zuiden, dat aan Maleisië grenst. (Malaysia truly Asia!). We kwamen uit Cha-am, dat aan de rechterkant 3 uur rijden onder Bangkok ligt. Ko Tao ligt een beetje in het midden tussen Bangkok en Maleisië, ook aan de rechterkant in de Golf van Thailand (een zee dus). En uiteindelijk kwamen we in Songkla, dat ook rechts bijna bij Maleisië ligt. Ok, zijn we er allemaal nog? Goed, na 2 nachtjes vertrokken we dus weer met onze uitpuilende tassen en 30 stuks handbagage (o wee moeder als je je cadeau niet leuk vindt!) in de auto naar Trang, een stad die ook dicht bij Maleisië ligt, maar dan aan de linkerkant, aan de Andaman Sea, net als Phuket. En daar… zei lonely planet, daar zijn eilanden. En mooie eilanden ook nog! Nou te gek, blader blader Hat Yao! Geen eiland, maar het rijmt op Ko Tao dus daar deden we het voor! Nee natuurlijk niet, we gingen er naartoe omdat lonely planet zei dat het een wit strand was met hoge krijtrotsen en als ultieme klapper; ZEEKOEIEN.

Ik weet niet of jullie bekend zijn met het fenomeen zeekoei? Dat zijn die vadsige grijze zeegrasetende blubberbeesten waar ik zeer groot fan van ben (Burgers zoo heeft ze!). En die vadsies woonden daar dus ook, wouhou! Gebeld, yes ze hadden room, en vanuit Trang weer met al onze bagage (Backpackers? Ons niet gezien!) in een minibus die ons zeer vriendelijk voor de deur van het hotel afzette. En wát voor een hotel! Geen woord gelogen dit keer, het strand was wit en verlaten, enorme krijtrotsen staken ruig uit het water en daar, onderaan een rots met de voetjes op het zand, daar stond Ons Hutje. Ons Hutje was Villa Kakelbont van Pippi Langkous in het klein! Met een klein verandaatje! En versierd met schelpjes! Aaah… verliefd!
Anyway, de liefde bleef, maar het was een moeilijke relatie dat kan ik je wel vertellen. Niet eens door het Hutje hoor, maar eigenlijk meer door de tijd van het jaar. De grote boze regentijd is begonnen. Voor de mensen die niet zo vaak 10 voor Taal kijken; regentijd betekent ‘de tijd waarin het regent’. Denk dan vooral niet aan de hele dag miezerig regenweer waarin je net wel net niet nat wordt. Neen, denk dan vooral aan een soort continue wolkbreuk die alles, maar dan ook alles zeiknat maakt. Het wordt gelukkig altijd wel aangekondigd door de ‘pasoperkomtregen-wind’. Uit het niets begint het te stormen als een gek, dan pakken de onweerswolken samen en heb je nog een paar minuten om jezelf en je bijna droge wasgoed veilig te stellen.
Ik lag net helemaal heerlijk op de veranda in een ligstoel met mijn boek, toen de ‘pasoperkomtregen-wind’ opeens verscheen. Toen ik met een half oog van mijn boek opkeek zag ik de diepzwarte Bob Ross lucht boven het eiland voor de kust en na een minuut zag ik het eiland niet eens meer. Nouja ok, niets aan te doen, meestal duurt het een paar uur en dan vliegen de vlindertjes weer vrolijk verder. In dit geval duurde ‘een paar uur’ ongeveer een uur of 45…

Ok, allemaal klaar met mij uitlachen? Ja, het was jammer dat we dus de hele avond, nacht, ochtend, middag, avond, nacht en ochtend in ons bed zijn gebleven, maar ook weer niet zo’n ramp. Natuurlijk was ik gaerne in een kayak gesprongen om zeekoeiers te zoeken, maar goed, niets aan te doen en nu ik gezien heb hoe die streek eruit ziet wil ik er zeker nog eens terug. We hebben ons prima vermaakt in het hutje met films kijken en slapen en nog meer films kijken en nog meer slapen. ’s Nachts was het een klein beetje spooky, aangezien die mooie krijtrots het onweer liet klinken alsof het bij ons insloeg en de wind zo hard waaide dat we bang waren dat het dak er af zou vliegen haha. Uiteindelijk werd het aan het eind van onze laatste ochtend droog en zonnig en hadden we nog een half uur om een beetje op te drogen. En hoe! ‘Maaadddieeee!!’ gilde T. vanaf het strand…’Maaaddieee AAPJES!!!!’. Jeee! Mijn slogan ‘I wanna see a monkey!’ had gewerkt! Er waren aapjes! En dan niet die vervelende tas-jattende makaken met die grote tanden, maar mooie pluizige zeldzame grijze Dusky Langurs! Oouuh! Blij! ‘Gelukkig’ vond het alpha mannetje ons kennelijk een beetje bedreigend en hield hij ons zeer goed in de gaten vanuit zijn boom op de rots, zodat we hem ook goed konden bekijken en op de foto zetten… niet heel wildlife management-achtig om met je gele Spongebob handdoek en je camera hysterisch in je onderbroekje over het strand te rennen, maar Steve Irwin liet ook wel eens een steekje vallen (of is dit een te erge woordspeling?).

‘Reizen gaat niet alleen om de bestemming, maar vooral om de reis ernaartoe’. Blabla daar ga ik jullie niet mee vervelen, weer met al die tassen in zo’n keiharde karaoke zweetbus een uur of 5 op weg naar Phuket… Maar, daar waren we dan wel! Na een stuk of 8 keer die dag Thip aan de telefoon gehad te hebben ‘Meh-die you come brèck home to the Phuket what time?, stond ze dan uiteindelijk voor mijn neus! Hup naar huis en snel snel naar haar huis en jaaa! Daar waren de kattenkinderen! Zooo lief! Zooo pluizig! Ze zijn nu 5 weken oud, enorm gegroeid en rennen door het hele huis! Blauw is dikker dan ooit en is nog steeds helemaal bezig met haar kloontjes. Alhoewel ze kennelijk soms een tijdje wegblijft, maar goed, Thip heeft ook nog Kuoy Chap, een mooie Siamees waarvan de baby’s sinds een paar weken weg zijn en nu haar melk aan de baby blauwtjes geeft! Soms kom ik binnen en dan liggen er 2 katten met ieder 2 drinkende kittens, echt heel zoet.

Niets ten nadele van Cha-am, maar als ik toch de keuze heb, kies ik voor deze plek. De avond dat we aankwamen had Thip weer heerlijk gekookt, kwamen er weer allemaal mensen langs om ons gedag te zeggen, werden we ’s avonds laat nog meegesleurd naar een karaokebar in een dorpje verderop en sloten we de nacht beschonken YMCA karaokend af. Heerlijk. Het huis was nog precies zoals ik het achterliet, maar dan met een nog groenere tuin (viva de regentijd zal ik maar zeggen). De torren zijn op een enkele na allemaal dood, lekker rustig. De gekko’s zijn er nog, evenals de enorme kikkers. Blauw komt ook weer gezellig binnenwandelen en voor mijn voeten lopen en de winkeltjes verkopen nog steeds alleen bier, chips en gedroogde inktvis.

Over mijn voedingspatroon gesproken; Cha-am was een killer. Op de markt verkochten ze allerlei gefrituurde heerlijkheden die ik dan ook iedere dag ‘ah vandaag kan het wel’ kocht. Oftewel, ik heb weer een niet te missen vetrol boven mijn spijkerbroek hangen. Maar, lieve lezers, vanmiddag toen ik in de grote supermarkt een fiets aan het kopen was (ik heb een vet stoere fiets gekocht!) zag ik ook weegschalen staan en toen ik er op stond woog ik 67 kilo! Voor de informatie, mijn dieptepunt was 79,8 kilo, 1,5 jaar geleden. Toen ik dat zag was ik al een beetje gestopt met zoveel eten, maar nu dus 67 kilo, met een spijkerbroek, een trui en een Big Mac menu + 0,5 liter cola in mijn maag! *trots*. Ik ben niet naar complimentjes aan het vissen, maar ik wilde het toch even laten weten.

Goed, het is 2 uur ’s nachts, de batterij van mijn laptop is bijna leeg en ik val een beetje in slaap… Morgen weer fijn naar kantoor, net als de komende 6 weken. A. en ik zijn helemaal klaar voor maandag, dan hangt de Nederlansche vlag aan de veranda en zitten we om half 7 ’s avonds tussen de Thaise mensen in ons oranje t-shirt voor de televisie! ‘Hollèèènd Hollèèèènd!’. Nu maar hopen dat Aljen Lobbèn niet meer geblesseerd is…

Tot slot nog even de illustratieve foto’s:

1: De kaart van Thailand met onze route van afgelopen weekend…



3: Nog maar 6 uur rijden!
4: Deze wil ik graag voor mijn verjaardag.. vraag me niet waarom ik weer met dat tent-overhemd op de foto sta trouwens.

5: Mooi he.. een waterspuwende draak in Songkla

6: In Thailand drink je cola uit een plastic zakje.. ik had ook best wel dorst kijk maar naar mijn hoofd hahaha.. was ook in Songkla trouwens

7: Hier loop ik mee te zeulen.. en in dit geval was mijn grote tas nog ingepakt kan je nagaan..

8: Mijn paleisje toen het nog droog was!

9: pluis aapje

10: de baby blauws! Deze foto is al een tijdje geleden genomen dus ze zijn nu nog groter, maar ik heb nog even geen foto’s gemaakt..

En nog een foto van Kuoy chap met een pluizebolletje van Blauw.. zoet he..

Slaapkus,

Jullie karaoke star M.