Hup Holland Hup!

Jeetje, 22 juni mijn laatste blog!
Het duurde een tijdje, maar er gebeurde ook niet zoveel.. de laatste weekjes op kantoor zijn ook echt op kantoor. Door het monsoon seizoen is het niet meer spelen op bootjes of slapen op mooie eilandjes.. helaas. Dus wat doe je dan behalve natgeregend worden en bang zijn dat de bliksem inslaat? Samenvattingen schrijven voor komend schooljaar (echt!) en shoppen natuurlijk.. en dat kan wel in Phuket. Grote shoppingmalls met heel veel winkeltjes om toeristen het geld uit de zak te plukken. Nouja, u raadt het al, mijn geld verdween ook als sneeuw voor de zon. Maar kijk, na bijna 5 maanden parfumloos kon ik niet langer zonder mijn grote vriendin Chanel en na 5 maanden badslippers kon ik die 10cm naaldhakken niet laten liggen (die waren dan ook maar 3 euro..).

Na het shopweekend en een weekje debiteuren crediteuren spelen op kantoor, was het tijd voor een weekendje weg en contacteerde ik L., vriendin van J., of ik haar kon komen opzoeken. L. is al maanden op reis door Australië, NZ, Indonesië en nu Thailand en was dat weekend op Ton Sai, een heerlijk strand een paar uurtjes bij me vandaan. Nu weet je in Thailand nooit hoe lang je onderweg bent, dus om kwart over 9 stond ik bij mijn dorp langs de snelweg naar het vasteland op een bus te wachten. Ik had geluk, na een kwartiertje kwam er een knaloranje (hup Holland hup!) bus met veel boeddhistische bloemenkransjes aan de binnenkant en keiharde karaokemuziek aan, die naar het zuiden ging. Piepend kwam het gevaarte tot stilstand (nog steeds op de snelweg he) en ik kon mee naar Krabi, een stad op de kaart rechts van Phuket. Na 2 uur schommelen in de bus en sticky rice uit bananenblaadjes eten tussen de starende locals (die letterlijk tegen elkaar zeiden: ‘kijk die farang eet sticky rice!’... zucht álles houden ze in de gaten hier haha), kwam ik aan in Krabi, waar ik zo op een bus naar Ao Nang kon springen (bus is een groot woord, het is een pick-up met 2 bankjes in de laadbak en een dakje erop en heet dan ook ‘song taew’, ‘2 rijen’ vrij vertaald).

Ao Nang, de plek waar ik aan het begin van de reis in februari ook al eens geweest was (remember de gibbonbaby?). Wát een verschil! Het bleef een toeristisch drama, maar dit keer ontbraken bijna alle toeristen! De twee Amerikanen die ik in de song taew ontmoette gingen naar dezelfde plek als ik en dus kochten we een kaartje voor de longtailboot naar Ton Sai, the place to be voor het weekend. Het leuke met die dingen is dat ze, net als veel bussen, pas weggaan als ze vol zitten. Uiteindelijk zaten we samen met het Thaise bootmannetje maar toeristen aan te spreken of ze ook met de boot wilden. Na anderhalf uur waren we met z’n 8en en gingen we op weg. Nu moet ik erbij zeggen dat anderhalf uur wachten voor jullie waarschijnlijk als een gruwel klinkt, maar in Thailand wacht je altijd op alles, dus het went snel en was dan ook zeer ontspannend. Het stukje in de boot was ook weer heerlijk. Aan het begin van mijn stage zat ik wekelijks in zo’n ding, maar nu helaas niet meer zo vaak.

Een longtailboot dankt zijn naam aan het feit dat de boot wordt aangedreven met een dieselmotor uit een auto. Het hele motorblok staat achterop de boot en aan het blok zit een ijzeren stang van een paar meter met aan het eind een schroef. Het zijn dus een soort langwerpige houten bootjes met een soort staart. Het heerlijkste van er weer opzitten was de geur van het hout (niet van de diesel uiteraard).. geur kan de sterkste herinneringen oproepen en het hout van die boten ruikt voor mij nog steeds naar uren dobberen op helderblauwe zeeën, zwemmen en snorkelen rond de boot en er als een beached whale weer in proberen te klimmen, oploskoffie drinken, sticky ricekoekjes eten en sigaretten gerold van palmbladeren roken met vriendelijke vissers.

Goed, genoeg gedroomd, daar kwam de volgende droom al in zicht! Ton Sai is een baai met een gouden zandstrand van een paar honderd meter, omgeven door jungle en hoge crèmekleurige krijtrotsen. Rondom de baai liggen allemaal kleine hoge rots-eilandjes, vliegen vogels en in de jungle rennen de aapjes rond. Paradijs! L. zat in de ‘Peace & Love Bar’ en toen ik aankwam wist ik dat ik me daar ook prima zou gaan vermaken… -zucht-.

En vermaakt heb ik me! L. was de eerste bekende persoon in maanden die ik sprak, behalve A. en T. natuurlijk, maar goed op het laatst weet je ook niet meer wat je tegen elkaar moet zeggen zonder het al 30 keer eerder verteld te hebben. En dus lagen we languit met een boek op matrasjes bij kaarslicht en roddelden over iedereen die we kenden (grapje). Op zondag vertrok L. naar haar volgende hotspot en besloot ik er nog een extra nachtje aan vast te plakken en een dagje te spijbelen van kantoor. Dus vlijde ik mij opnieuw neer met boek en bananamilkshake, liep een rondje over het strand, klom een klein stukje jungle in, ging liggen op het strand, verplaatste mij naar het matrasje van de voetmasseuse en kreeg een goddelijke voetmassage op het strand, met links uitzicht op zee en rechts op de rotsen. Kortom, echt zo’n Zwitserleven-gevoel. ’s Avonds was er een jamsessie in de Peace & Love bar en zat ik omringd door hippies (ze bestaan nog!) naar heerlijke gitaar- en drummuziekjes te luisteren. En dat alles met het mooiste weer van de wereld!

De volgende ochtend bereidde ik mezelf voor op weer een tijdje wachten, want het is laagseizoen, dus er is geen garantie dat er snel een boot zou gaan, of dat er überhaupt een naar Ao Nang terug zou gaan. Maar mijn karma was goedgezind want toen ik naar het strand wilde lopen kon ik meerijden met de vuilnis-pick-up, waarmee het personeel naar de boot ging. Tussen de vuilniszakken over zo’n weggetje met meer gat dan weg was ik snel bij het strand en kon ik ook meteen op een longtail springen! Grappig detail vond ik dat de meisjes die teruggingen allemaal op de boot opeens een hoofddoek omdeden. Omdat Ton Sai alleen per boot bereikt kan worden heersen er een soort eigen regels, er werd volop geblowd en er hadden maar weinig meisjes een hoofddoek om. Zuid-Thailand is hoofdzakelijk moslim mocht je je afvragen waarom ik het over hoofddoekjes heb..

En nu? Nu ben ik weer thuis en schrijf deze blog na mijn heerlijk ontspannende weekend. Alles gaat hier zijn gang, het is donker en ik tel 9 gekko’s op de muur. De torren zijn allemaal dood, maar er begint iets als een kakkerlakkenplaag op te komen. No plomblem, maar T. is als de dood voor kakkerlakken dus regelmatig veeg ik ze uit ons bed naar buiten voor ze het ziet. De kittens zijn heel erg groot geworden, maar helaas is er 1 spoorloos verdwenen. Het was de grootste en pluizigste en op een dag was hij er niet meer! Ik dacht opgegeten maar Thip vermoedde dat hij gejat is, langharige katten zijn nogal geliefd in Thailand en haar Perzische kat was een paar jaar geleden ook gestolen, dus nouja, dat was dus even niet zo leuk. De andere drie zijn er nog gewoon en klimmen in bomen, rennen rond en spelen met alles wat los en vast zit. Vanmiddag kon ik ze bij Thip van een balk onder het schuurdak halen omdat ze daar opgeklommen waren en niet meer af durfden hihi. Van het gulle geld dat ik heb mogen ontvangen gingen we vorige week met Billy de kater naar de dierenarts om hem te ontmannelijken, dus die kan geen kleine baby’s meer maken! Blauw namen we ook mee, maar die kon niet gesteriliseerd worden.. Waarom niet? Nou.. ehm.. tja.. ze is weer zwanger..

‘Heb a babyyy’ zei de dierenarts.. ‘Heb a 4 babyyy 1 month’. Oftewel, 4 weken zwanger van 4 kittens, ongelooflijk! We hadden dus een week na de geboorte moeten gaan, maar ja weten wij veel. Dus nu is het eerst wachten tot er opnieuw baby’s uitgepoept gaan worden (dit keer gelukkig in een meer liefdevolle omgeving dan in een doos in mijn kantoor) en dan gaat ze daarna meteen geknipt worden.. –zucht-

Nu nog even de laatste dagen van de stage doen en natuurlijk wachten op zondag als Nederland in de finale staat! De wedstrijden die bij jullie om half 9 zijn, zijn hier om 01.30u ’s nachts, dus vannacht zaten A. en ik in ons oranje t-shirtje bij Thip in huis naar Nederland-Uruguay te kijken, terwijl iedereen sliep. Weer eens wat anders dan in een stamvol café staan te brallen! Omdat het zwijgend juichen niet helemaal ons ding is hebben we besloten dat het anders moet, aangezien Nederland in de finale nogal spectaculair is. En waar kan je dan het best een WK-finale gaan kijken in Thailand? In Patong natuurlijk! Weet u nog, ik schreef er al eerder over, de eerste dag dat we op Phuket waren gingen we een kijkje nemen in deze war zone… eh.. bar zone. Al die toeristen en al die gogo-bars en weetikwat, het kwam allemaal erg vijandig en on-Thais op ons over. Maar nu liggen de zaken anders, onze stage zit er bijna op en aangezien de finale tegelijk met ons laatste weekend samen valt besloten we ons kleine dorpje even te verlaten en gaan we dus een weekendje als echte toeristen afsluiten in Patong!

En daarna? Oja, op 18 juli vlieg ik naar Udon Thani, vlakbij Nongkai, het stadje waar mijn stage organisatie zich bevindt. Daar is ook de Mekong rivier en dus de grens met Laos! Vijf maanden geleden waren we voor een dag naar Vientiane, de hoofdstad en dat beviel me zo goed dat ik graag weer terug wil, dus steek ik 19 juli de grens over en ga rondkijken in Laos. Daarna… zie ik wel waar de wind (of de bus) mij brengt. Vriendin J. komt zaterdag ook naar Azië, dus wellicht kom ik die ook ergens tegen in een jungle!

Veel kussen en veel plezier bij de finale,

Jullie Hup Holland Huppende M.