Hallelujah!

Now I've heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?
It goes like this
The fourth, the fifth
The minor fall, the major lift
The baffled king composing Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah

Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew you
She tied you
To a kitchen chair
She broke your throne, and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah...

Ik had niet eens echt veel bijzonderheden opgespaard voor dit verhaaltje.. ik zat lekker cola te drinken, met A. in New Zealand te chatten en Hallelujah te luisteren en moest toch even iets belangrijks kwijt (straks). Verder gaat alles gewoon zijn gang.

Niet dat er ook maar iets ‘gewoon’ is, maar mijn routine past zich gewoon snel aan. Hoe erg miste ik mijn broodje filet? Ok, heel erg, maar nu hoeft het niet eens echt meer, ik heb een nieuwe verslaving gevonden, noodlesoup! Zooo lekker.. je gaat naar een stalletje op straat waar plastic tafeltjes bijstaan. Je vraagt om noodlesoup en welke noodles je erin wil en je gaat zitten. Het is altijd even opletten; wat voor vlees gaat er in de soep (kippenhuid is nog steeds niet mijn favoriet), eten er meer mensen bij het stalletje, staat je stoel op een put (de riolen zijn open met losse putdeksels) of zit je naast een vuilnisbak? Dan is het daarna alleen nog een kwestie van eten.. en dan 20 baht afrekenen (40 eurocent? Of ietsje meer..) en je hebt gedineerd.

Verder ook heel gewoon hier? De ‘sèwen’! Oftewel, de seven-eleven supermarktjes die, zoals ik al eerder schreef, overal in Thailand zitten (behalve in thachatchai). Bij mij om de hoek in Cha-am zitten 2 sewens, 1 mini tesco lotus en een MC supermarket! Ze zijn allemaal klein, maar wel de hele avond open, iedere dag! Dat geeft dus alweer een heel andere tijdsdruk dan wanneer ik op zondag een eind moet fietsen om voor sluitingstijd naar de Appie op de Hoogte Kadijk te gaan omdat die wel open is, in tegenstelling tot de 2 minuten lopen Appie, die dicht is (alleen hierom zou ik nooit CU stemmen). Maarja, dan verheerlijk je dat weer hier in Cha-am en stap je om half twaalf ’s avonds op de fiets om nog even een chipje en een biertje te gaan halen. Dacht je. Staan er 7 honden op straat voor je deur, in gevechtshouding, klaar om je te pakken. Echt.. ’s avonds is de straat van de honden. Wees niet bang voor beroving, verkrachting en wat dies meer zij, maar cave canem, pas op de hond!

Wat verder een beetje begint te wennen is ook wel echt hilarisch.. onze celebrity status in Cha-am! Het is best groot, maar je moet het zo zien, wij wonen in een buurtje waar iedereen ons kent. Dan fiets je verder naar de grote weg, die helemaal tot het strand loopt (kilometer of 3?) en waar je dus bijna dagelijks fietst. Verder komen we ook iedere dag op de markt. Alle mensen met winkeltjes, stalletjes of weet ik wat langs de weg, zwaaien je gedag. ‘Helloooo helloooo!’ dan heb je nog de mensen op brommers ‘Falang! Hellooo!’ en de kleine kindjes op straat ‘hello hello hello hello!’. Je loopt echt de hele dag te zwaaien! Op de markt doen ze het niet, maar halen we wel altijd bij dezelfde mensen, die dan vervolgens een heel verhaal met 100 keer het woord ‘falang’ erin vertellen aan hun buren en vroegen waar we waren geweest toen we naar Hong Kong waren. Vooral het fruitmannetje is grappig. Iedere keer als ik kom spreek ik Thais met hem en iedere keer spreekt hij Thais terug, maar als ik dan (in het Thais..) vraag hoeveel het kost, gaat hij het laten zien door het bedrag in geld te pakken uit zijn broekzak en dat voor mijn neus te houden.. waarop ik dan maar weer in het Thais vraag of het bedrag klopt.. waarop hij dan weer heel hard tegen iedereen roept en naar mij wijst dat ik Thais spreek.. hahahaa. Nee, laat je niet door mij voor de gek houden, mijn Thais is bagger, maar getallen kan ik heel goed doordat ik iedere avond bingo speelde op de feestweek met Thip hahhaha. Yee-sip-gao! Bingo!

Wat er nu zo belangrijk was? Nou… op 10 mei schreef ik het volgende:

‘Het zou te erg zijn om terug te gaan, zeker omdat de baas voor mijn afscheid een heel uitgebreide lunch voor iedereen had geregeld. Ook omdat ik via dit kantoor wel naar allerlei jungles kan gaan. Maar –zucht- op dit moment zou ik zo weer 10 uur in de bus gaan zitten, terug naar mijn Thaise vriendinnetjes, mijn huisje en mijn kat'.

Tja, toen was ik net hier in Cha-am en zat er echt even doorheen. Mijn mantra ‘komt wel goed’ heeft zeker geholpen en het leven in dit stadje is echt wel leuk. De markt, zoals ik die al beschreef, het strand is ook vlakbij (nooit geweest haha) er zijn overal terrasjes en restaurantjes, massages, de handige supermarktjes, mijn vriendinnetjes, de warme douche, de televisie, het water dat niet geel is, het ontbreken van enig tor of andere kriebelig beest en het hebben van een eigen fiets (ook al is die roze en zitten mijn knieën bij mijn oren, ik zal eens een foto maken!). Maar goed.. toch.. heb ik de hele tijd sinds ik hier ben.. nog steeds een beetje heimwee. De mensen op kantoor praten niet met elkaar, dus laat staan met ons. Mijn jungle avontuur bracht me naar een bos vol vliegen en zorgde ervoor dat ik mezelf de hele dag in mijn gezicht zat te slaan.. en.. en.. en..

Ik kan het niet goed uitleggen. Ik ben niet zielig, ik ben niet depressief… maar toen ik net met Thip belde dat ik volgende week maandag weer terug kom naar Thachatchai stond ik wel heeeel hard te juichen!!! JEEEEE!! Ik ga mijn katje weer zien! En de babykatjes!! En weer in mijn heerlijke boshut wonen! En weer onder de koude tuinslang douchen! En weer zonder airco kunnen slapen! En weer bier drinken met Thip en Chan en weer lekker eten eten van Thip en Thais leren koken en weer met allemaal lieve leuke mensen op kantoor zitten!! En weer allerlei torren om mijn hoofd krijgen en miljoenpoten door de woonkamer hebben lopen en over een dode slang struikelen en ’s avonds de muggen op mijn beeldscherm dooddrukken en niet op slippers buiten durven lopen en.. en.. en… HALLELUJAH!

Ik zat al dagen te bedenken hoe ik het best kon zeggen dat ik hier weg wilde (het blijft een stage natuurlijk..), toen we vandaag hoorden dat onze kamer maar tot 7 juni gehuurd was. Kennelijk had die manager geen idee dat ik langer zou blijven.. dus ik heb meteen gebeld naar de organisatie dat ik terug wilde en die mevrouw vond het goed en ging de manager op Phuket bellen en toen ze me terug belde zei ze dat hij heel blij was dat ik terug zou komen! Zo lief! Dus ik belde hem zelf ook nog even op, begon hij meteen: ‘don’t worry! You’re welcome, welcome welcome! We go to Surin (dat bounty island hehe) and no problem you’re welcome I am happy!’ Aahhh…

Zo zie je maar weer… een warme douche maakt gelukkig, maar sociaal contact met mensen ook en dat ontbreekt er hier echt een beetje aan… En die jungle? Ach, daar kom ik vast wel weer een keer. Ik ga straks snel een buskaartje kopen en dan lekker mijn tas weer inpakken!

Phuket here we come, Hallelujah!

Duizend kusjes,

Jullie blij-blij-blije M.