Bye bye!

Daar ging ik dan. Vrijdagochtend half 8 naar het busstation met Thip. De dagen ervoor waren al een beetje onwennig.. ok, we dronken nog steeds bier op die feestweek, maar af en toe werd er een traantje gelaten. Zeker toen ik vertelde dat jullie geld hadden gegeven voor Blauw, toen brak de stuwdam en stroomden de tranen bij mijn kleine Thaise mokkel. Ze was dus nogal blij haha…

Bij mij stroomden de tranen uit mijn hoofd toen ik de kat gedag ging zeggen… die ochtend hadden we kittens met doos en al opgepakt en de kat mee laten lopen naar Thips huis. Daar aangekomen was het allemaal niet meer zo leuk. Koichap de moederpoes van Thip was heel lief, maar kreeg meteen een mep van Blauw. Uiteindelijk ging ze in de doos met haar koters en ging ik gedag zeggen. ‘Daag pooezz! Daaag!’ Nou, toen die grote spookdier oogjes uit de doos omhoog keken brak ik.. grote huil! Met de kat en kittens gaat het overigens heel goed. De ochtend toen ik wegging hadden 2 baby's hun oogjes opengedaan!

Bij de bus begon Thip weer te janken.. ‘I miss you!’ (Ik hoopte dat ze ‘I lap you long time!’ zou zeggen, maar helaas). Zwaaiend en ook met traantjes in mijn ogen ging ik in de (luxe!) bus zitten. Ik had goed gewerkt aan mijn slaaptekort, dus na een half uurtje viel ik lekker in slaap, tot je dan opeens wakker schrikt door enorm gegil. ‘Trrrrrrrrrrrrr… BAM!!’…’HAHAHAHAHAHAH’… zzzz…mmm..zzz… zal wel niks zijn… ‘Trrrrrrr… BAM!’…’HAHAHAHAHA’… Fuck me dacht ik, wat is dit nu weer? En ja hoor, ik had het kunnen weten.. een Thaise tv show. En dan niet ‘de’ tv show zoals bij ons waarbij een gemummificeerde Ivo N. allerlei gasten met een ‘kijk mij eens een tweede huis in Zuid-Frankrijk hebben attitude’ vragen stelt, maar meer een soort programma wat je op zaterdagochtend om half 8 aan hebt staan als je kleine kinderen hebt. Fuck me. Thaise mensen houden van amusement wat wij op z’n zachtst ‘kinderachtig’ zouden noemen. Een soort Laurel & Hardy, maar dan heel slecht. Een soort Peppi en Kokki, maar dan nog veel erger, als dat zou kunnen. Iedere zin die wordt uitgesproken is quasi grappig en wordt dan ook afgesloten met een klap op het drumstel, waarna het Thaise publiek geheel uit zijn panty gaat van het lachen. Ik niet echt dus.

Mijn reis ging dus vanaf Phuket naar Cha-am, de tweede plaats waar ik mijn stage loop. Cha-am is ietwat bevolkter en ontwikkelder dan Thachatchai, het pittoreske vissersdorpje waar ik eerst vertoefde. Mijn tuinslangdouche met koud bruin water is vervangen door een echte douche, met warm water nog wel! In de winkels wordt meer verkocht dan alleen bier, chips en gedroogde inktvis, je hebt hier denk ik wel twintig 7/11’s, een Amerikaanse supermarktketen van kleine supermarktjes die overal in Thailand zitten (behalve in Thachatchai dan..). Het is hier ook iedere dag markt, in tegenstelling tot de eenmaal per week die ik gewend was. De mensen rijden hier zelfs in auto’s! En ik denk dat iedereen ook wel stromend water heeft, ik heb nog geen waterpomp gezien waar mensen zich douchen zoals in Thachatchai! Ook het fietsen gaat hier beter. In mijn kleine visdorp vond ik het vrij moeilijk, niet alleen omdat Thip’s fiets maatje lilliputter was (zie je me gaan?), maar omdat er zo weinig verkeer was. En als er geen verkeer is, onthoud ik dus niet dat ik links moet fietsen en knalde ik steeds bijna tegen brommers of een verdwaalde auto aan. Hier is het zo druk dat er altijd opstoppingen staan en dan lijkt het eigenlijk weer net als door de stad fietsen, zoef zoef tussen auto’s door, ontwijk een enge hond, rem! voor een blind oud vrouwtje, maar dan alles linksrijdend. Het gaat dus beter maar het voelt nog steeds niet heel jofel.
Het grappige is dus dat ik verwachtte om in Phuket in een wat ontwikkelder gebied terecht te komen, om vervolgens 10 weken in de jungle te wonen.. het is dus precies andersom!

Goed, in die bus dus.. BAM!…HAHAHAHA… -zucht-.
Mijn vriendinnetje Nok had een kaartje voor me gekocht naar Cha-am, maar aangekomen bij de bus zeiden de mensen dat de bus helemaal niet naar Cha-am zou gaan. Thip helemaal in paniek of het me wel zou lukken om uit te stappen in Pranburi en vanaf daar met de bus naar Cha-am te komen. Jaja.. Amsterdam-Leeuwarden is ingewikkelder, maar dat is hier niet uit te leggen. Maar goed, de tv-show overleefd hebbende stopte de bus na 5 uur bij een wegrestaurant. Hoe anders is dat ook! Bij het woord ‘wegrestaurant’ denk ik altijd gelijk aan de Franse autoroute. Ieder jaar propten mijn Vati en Mutti mijn Swez en mij tussen hoofdkussens, tassen, kleding, game boys, schoenen, kampeertroep, nog meer kampeertroep, slaapzakken, pannen, borden, bekers, bestek, afwasteiltjes, opgevouwen luchtbedden, badlakens en nog veel meer in de auto. De auto was groot, maar het aantal meegenomen spullen ook, dus bij iedere stop werden we uit de troep gepeld. Er moest dan eerst van alles verwijderd worden voor we uit konden stappen en als je er na een half uur dan eindelijk uit was zonder dat de halve inhoud van de auto op het beoliede hete asfalt was gevallen, knapte je blaas ongeveer en rende je naar de wc, met een diepe afdruk van de afwasteil op je wang. Meestal ook op 1 badslipper, omdat de ander ergens onder was blijven steken en het 3 uur zou duren voor de hele auto weer in- en uitgepakt zou zijn. Zodra de autodeur openging rook je dan altijd de mix van oude olie en pis, het handelsmerk van het Franse wegrestaurant, net als de slappe frietjes overigens. Verder niets slechts over Franse wegrestaurants hoor, behalve dan misschien dat de plees ook altijd niet te harden waren. Zo niet het Thaise! Aangezien niemand Engels sprak in de bus, probeerde ik zelf uit te vinden wat er gezegd werd. ‘blablabalbalabalabalablablabla a-haan (ha! Eten!) blablablabla yee-sip (ha! Twintig!) 1+1=2, dus ik vermoedde dat er gegeten werd en de bus weer na 20 minuten zou vertrekken, wat een vermogen tot verbanden leggen! Dus ik rende op twee slippers naar de schone! wc’s en ging op zoek naar slappe frietjes. Niets daarvan! Allemaal kraampjes met mevrouwtjes die allerlei soorten eten verkochten! Een fruitkraampje, een kip-op-een-stokje kraampje, een gefrituurde hapjes kraampje en nog veel meer. JUM! Dus zoet met mijn zakje fruitjes zat ik na 20 minuten weer in de bus. Ik had niet alles begrepen, want T en A vertelden me later dat de hele bus dus te eten kreeg aan een tafel in het restaurant.. maar goed, dat had ik dus niet helemaal door. Maar hij vertrok wel na 20 minuten! Ha!

Aangekomen in Cha-am had ik last van een lichte cultuurshock. Ik vond het zo heerlijk in dat kleine 6-stratendorpje, met overal kippetjes op straat en lachende tandenloze omaatjes. Zat ik opeens in de uitlaatgasdampen voor een 7/11! Help ik wil terug! Dat gevoel kreeg ik des te meer toen A en T me mee naar huis namen (die twee zijn hier dus al een paar weken en ze blijven ook nog een tijdje). Helemaal verliefd op mijn hutje in de jungle aan zee, zit ik nu in een ‘condo’, met AIRCO.. argh hoe ongezond. Het is een appartementencomplex met 1 kamer appartementen. Oh. My. God. Geen veranda meer met groene bomen overal waar je kijkt. En weer allemaal Thaise mensen die je behandelen als toerist en je iets willen verkopen, in plaats van de Thachatchaise mensen, die lief naar me zwaaiden en vroegen hoe het met me ging. Ook het kantoor is nogal anders. Ik had daar natuurlijk Thip, maar ook andere lieve mensen die samen fruit met me aten en schattige kleine kindjes die rondrenden. Het kantoor bestond uit meerdere gebouwtjes en was heel open met een binnen tuin. Hier eh.. is mijn eerste indruk in ieder geval even anders. Het is 1 grote ruimte gevuld met bureau’s, waar iedereen met zijn hoofd achter een laptop zit. Ook met airco. Geen buiten, geen interactie.. Geen manager vandaag, niemand die een idee heeft wat ik hier kom doen. Daarbij komt ook dat A en T hier al bijna 5 weken zijn en graag willen blijven. Zo graag zelfs waarschijnlijk dat ze zeiden dat het ‘makkelijk’ ging passen, met drie mensen in de kamer. Niet dus. Krap 2-persoons bed waarin de halve nacht een gevecht heerst om de airco. Ik wil hem uit, zij willen hem aan. Uit. Aan. Uit. Aan. Uit. Aan…. Zodra die manager zijn gezicht laat zien ga ik om een eigen kamer vragen, lekker gezond met een raam open…

Het zou te erg zijn om terug te gaan, zeker omdat de baas voor mijn afscheid een heel uitgebreide lunch voor iedereen had geregeld. Ook omdat ik via dit kantoor wel naar allerlei jungles kan gaan. Maar –zucht- op dit moment zou ik zo weer 10 uur in de bus gaan zitten, terug naar mijn Thaise vriendinnetjes, mijn huisje en mijn kat.
Geen klaag verhaaltje hoor, maar wel even hoe ik me nu voel. Alles is wennen en waarschijnlijk (hopelijk) schrijf ik hier over een tijdje weer over hoe ik het naar mijn zin heb. Wat ik in ieder geval heb gemerkt is dat het echt veel makkelijker contact maken is als je alleen bent, zoals mijn plan ook was. Maar ja, A en T blijven nog hier, wat ik uiteraard gezellig vind, aangezien het mijn vriendinnen zijn, maar het maakt het niet makkelijk om contact met Thaise mensen te maken vind ik. Anyway, mijn mantra ‘komt wel goed’ blijf ik nog wel een tijdje herhalen!

Ok, genoeg geweest, ik maak mezelf nog aan het huilen haha! Geen medelijden hoor, ik ben een grote meid.

Kusjes,

Jullie even niet zo optimale M.