Bos!

Mijn vorige verhaaltje ging vooral over mijn totale cultuurshock na de verhuizing van boshut naar condo met airco. Na een week op kantoor wat achterstallig onderhoud plegen (een stageverslag schrijft zich niet vanzelf), schrijf ik dit verhaaltje deels tussen de krekeltjes in het Phutoei National Park in midden Thailand! Jaja, op vrijdag was de manager weer op de been en werd iedereen gebrieft over de aankomende trip naar het nationale park. Niezend van de airco en hunkerend naar boompjes en beestjes toog ik maandag met Ayla en de kantoormensen naar het te onderzoeken bos. Helaas geen plek waar olifanten zich ophouden, maar er zouden 40 zoogdiersoorten in het park wonen, waaronder tijgers! Ok, het probleem met tijgers blijft natuurlijk altijd dat het aan de ene kant te gek zou zijn als er een in het wild voor je neus staat, maar dat je dat aan de andere kant ook eigenlijk niet moet willen, zeker niet als het een hongerig exemplaar betreft.

Anyway, wij een paar uur in de auto en na een paar tussentijdse stops op marktjes kwamen we eind van de middag aan in het park. Tentje opgezet, tasje uitgepakt… matje?.. krijg ik geen yogamat!? Damn! Daar doen ze hier niet aan kennelijk.. kussen dan? Ok, ook geen kussen. Gelukkig had ik wel een synthetische slaapzak van kantoor meegenomen en na wat wijze lessen van het meurende kussen op Similan, ook een kussensloopje in mijn tas gestopt. Van zo’n zweterige slaapzak zou ik mijn hond nog trappen, dus deed hij goed als kussen in het sloopje. Handdoekje op de grond, sarong als dekentje en liggen maar! Au…
Gelukkig konden we de tweede nacht, met behulp van Ayla’s lichtroze karma en een flinke onweersbui, in het aanwezige toeristenhuisje slapen. Ook een kneiterhard bed, maar stukken comfortabeler dan de graspollen van de eerste nacht.
’s Morgens rond 9 uur vertrokken we (8 meisjes, de manager, de chauffeur en 2 ‘bosmannetjes’) naar de onderzoeksplek. De bosmannetjes komen van een of andere bosmensenstam vlakbij Myanmar en weten heel veel over eh.. bos. En over plantjes en beestjes enz.

Na een klein uurtje door een bamboebos (geen panda gezien) over een hobbelweg rijden, kwamen we dan ongeveer in de buurt van waar we moesten zijn. Trouwens, lieve, oudere lezers van dit verhaaltje, herinneren jullie nog de crash van een vliegtuig van Lauda Air in 1991, waarbij 223 mensen om het leven kwamen? Nou, dat was dus hier in het bos. Na eerst steeds het nieuws over het gevallen vliegtuig in Libië, werden we nu wel heel hard met ons neus op de feiten gedrukt. Het vliegtuig ligt hier nog. Nou ja, niet het hele, maar een paar brokjes zoals dat ding van de staart wat omhoog staat, een deur en nog wat losse brokjes. Heel Thais staan er een paar van die mini tempeltjes naast de brokken. Best wel heel erg om te zien vond ik.

Anyway.. we gingen in het bos boompjes opmeten. Ja. Ik kan het helemaal uitleggen, maar feit is dat ik nog 15 minuten battery heb van mijn laptop en geen oplaadding bij me heb (zit op een terrasje hehe..)
Morgenochtend gaan we met de bus naar Bangkok! Even kijken of het echt zo erg is als op televisie..
Nee grapje, morgen middag vliegen we naar Hong Kong vanaf Bangkok.. het vliegveld is ver van de stad, dus geen zorgen ik zal niet tussen de snipers gaan staan.. De avondklok die in 24 provincies is ingesteld, geldt niet hier waar ik nu ben. Het enige waar de mensen hier last van hebben is het feit dat er bijna geen toeristen zijn..
Morgen dus het vervolg van mijn bosavontuur, foto's en de eerste nieuwtjes uit Hong Kong!

Veel kusjes,

jullie bos M.