Groeten uit de...
Door: Maddie
01 April 2010 | Thailand, Ban Tha Chat Chai
Oh liefjes toch! Ik had geen internet en het was zo prehistorisch!
Best lekker eigenlijk, maar nu de kabel kennelijk weer met wat secondenlijm aan elkaar geplakt is kan ik weer in het zweetcafe terecht!
Ok, het verhaaltje wat al een tijdje klaarstond:
Ik was op Ko Meang, een van de Similan eilanden.. en het was mooooi! De opdracht was dus enquêtes uitdelen aan toeristen, nou ja dat was niet zo erg, beetje uitleggen waar het voor was en de meesten vulden het wel in. De rest van de tijd konden gebruiken om een duikcursus te volgen.. ‘WAT! Jij en duiken Maddie!?’ ja… toen ik in het water dobberde met die fles op mijn rug dacht ik precies hetzelfde. Laat ik het uitleggen. Mijn ouders hebben nog steeds gehoorschade van mijn oorverdovende gekrijs toen ik als hele kleine Maddie het peuterbadje in werd gedompeld. Later door de tijd zie je vakantiefoto’s van een kleuterMaddie die krijsend in een rubberbootje in een rivier zit. En krijsend in de zee. Later zijn mij meerdere vakanties naar Egypte geweigerd ‘want je gaat toch niet snorkelen’. Mijn liefde voor vis beperkte zich eigenlijk tot de vis op mijn bord en ik ging alleen de zee in om af te koelen (of te plassen natuurlijk), tot ik op mijn 19e toch door een duikbril durfde te kijken. Toch wel mooi.. En ieder jaar ga ik steeds iets verder en iets langer in de zee. In Mexico na een kwartier op de rand van de boot hyperventileren uiteindelijk op open zee in het water gegaan (of er misschien wel door Ludo ingetrokken..) Vorig jaar vrij lang gesnorkeld in Vietnam en zelfs van het bovendek van onze boot in Ha Long Bay in de donkerblauwe zee gesprongen. So far so good. En iedere keer hoor ik dus om me heen ‘aah ga toch duiken het is zo gaaf!’. Nou ja ok.. nu werd me dus aangeboden om voor mijn stage op misschien wel de mooiste duiklocatie van Thailand te leren duiken, dus zei ik ja (en zette met klamme handjes mijn handtekening onder ‘wij zijn niet aansprakelijk voor uw dood’).
Om het verhaal in te korten en vanaf nu alle goedbedoelende mensen te antwoorden; het is ECHT, maar dan ook ECHT niets voor mij. Echt Niet. Ik dreef in de zee, helemaal verkleed als duiker, maar veranderde onmiddellijk weer in het kleine meisje met enorme watervrees. Deze keer niet krijsend, maar met stille tranen die in mijn ogen prikten achter mijn beslagen duikbril. Ik ben denk ik 2 meter diep geweest, kreeg mijn oren niet geplopt waardoor ik enorme oorpijn kreeg en bedacht alleen maar waarom ik dit in hemelsnaam aan het doen was. Ayla veranderde tijdens te eerste duik meteen in een visje en blubte vrolijk onder mij door, Teresia moest even over haar haaienangst heenkomen maar toen er echt geen haaien waren ging ze ook alsof ze het al jaren deed.
Na de eerste oefening barstte ik, dramatisch als ik ben, uit in grote tranen, at stilletjes mijn lunch en overlegde met de duikleraar dat ik de volgende duik alleen met hem kon doen en liet de meisjes eerst met hem gaan. In die tijd dat zij weg waren zie je mij dus, op een van de mooiste witte stranden met zwembadblauw water, prachtige rotsen en kokospalmen, totaal overstuur met mijn mama bellen en roepen dat ik zo ondankbaar ben omdat ik op zo’n mooie plek ben, maar dat ik zo graag nooit meer onder water hoef te gaan. Mama’s werken kalmerend en na rustgevende woordjes en ‘leuke anekdotes’ (zie boven: jeugdfoto’s) ging het wel weer. Mama zei: ‘probeer het nog een keer en als het echt niets is, dan geeft het helemaal niet’. In het stukje jungle wat ik door moest om naar het duikstrand te komen zag ik een boomvaraan, Fruitbats, manenduiven, groene hagedisjes, mooie vlindertjes en dacht uh-hu.. dit vind ik leuk.. door boompjes lopen en beestjes zoeken! Niet afhankelijk van luchtflessen, slangetjes, duikbrillen, dieptemeters, gewichten en opblaasbare vesten 18 meter onder water zitten en dingen te horen krijgen als ‘niet te snel omhoog gaan dan barsten je longen!’.
De opluchting was dus enorm toen ik de duikleraar vertelde dat ik het niet meer wilde. De rest van de dagen heb ik heerlijk gesnorkeld (want het koraal was prachtig), mijn boek gelezen (Middlesex van Eugenides, echt een aanrader), gezwommen, naar het viewpoint geklommen (en als ik schrijf klimmen bedoel ik ook klimmen met touwen enz), enquêtes uitgedeeld, de eilandmensen geholpen met blaadjes vegen (in ruil voor een Pepsi), nog een keer de berg opgeklommen en gewoon voor me uit zitten staren en te bedenken hoe bevoorrecht ik was dat mijn stage me in dit paradijs had gebracht (als er kaarsjes waren had ik er 1 aangestoken haha). Ook ontmoet je op zulke plekken de leukste mensen; een Frans stel met 2 jankende koters dat een half jaar door Azië aan het reizen is, een jongen uit Groningen die op Mauritius had gewoond, een grappig Engels mannetje uit Frankrijk, een oude professor uit Canada en de tientallen Thaise jongetjes die op het eiland werken. Aangezien wij bij de ‘crew’ van de National Parks hoorden, kwamen ze allemaal bij je zitten en aangezien mijn Thais nog niet verder gaat dan hoe ik heet, of ik het eten lekker vind en waar ik vandaan kom, krijg je de grappigste conversaties. Gelukkig zijn er bij mannen in onverstaanbare landen altijd 2 dingen waar je op kan rekenen. Bier en Voetbal. Vraag naar het voetbalteam en het gesprek gaat meteen lopen.
Ondertussen ben ik alweer een paar dagen terug van het paradijs, dus intussen kan er meteen weer een nieuw verhaaltje bij.. (je weet maar nooit over hoeveel weken ik de volgende keer op internet kan haha).
Zondag kwamen we terug en sliepen we weer heerlijk in onze eigen bedjes
Dinsdag zaten we net aan onze enquêtes toen we van ons bureau werden geplukt om mee te gaan naar Phang nga Bay. Omdat niemand hier jofel Engels spreekt zijn dingen vaak een soort verrassing. Wat bleek, we werden bij de visafslag op een marineboot gezet en gingen naar een prachtig eiland-natuurgebiedje om te lunchen terwijl de stoere jongetjes koraal gingen zoeken. Later gingen ze duikend vanaf de boot touwen om rotsen binden, waar boeien aan vast werden gemaakt, zodat toeristenboten niet hun ankers in het koraal gooien. (Dit was dus ook iets wat ik had kunnen doen áls ik kon duiken.. de manager hier is nog steeds veel druk aan het uitoefenen dat ik tóch een duikpak aantrek.. maar dan kan ie lang wachten haha).
De grap was ook nog dat er 2 mensen van de Thaise televisie meewaren. Wij werden dus gebruikt als ‘toeristen’ om te vertellen waarom we het zo mooi vonden in dat natuurgebied.. ha ha ha ha hahaha.. dus zie je ons op de boot met een microfoon voor ons hoofd helemaal gevouwen liggen. De tv mensen gingen de volgende dag ergens anders filmen en de vraag was of we nog een keer meewilden.. duh. Dus trokken we om 10u ’s morgens met de cameramensen en de manager van het park door de jungle op zoek naar de ‘boomvaren’. Eenmaal aangekomen bij dit bijzondere schepsel gingen de rangers de boom opmeten en werd de exacte locatie met GPS gemarkeerd. Na dit National Park-achtige werk was het weer tijd voor ons acteerwerk. Met een zeer geïnteresseerde blik zie je ons dit keer in de jungle zitten terwijl we naar onze manager luisteren die ons een verhaal vertelt over de grootste varen ter wereld.. de boom varen dus. Later mochten (of moesten?) we weer een blij verhaaltje vertellen waarom het zo leuk is om in National parks te zijn.. Gelukkig heeft de manager ook echt wel humor dus die lag net zo in een deuk als wij.
We werken dus op kantoor aan onze eigen dingetjes en zien ook veel van het werk wat ze hier doen, heel cool. Verder voelen we ons soms gewoon een accessoire. Als een soort nieuwe jas ofzo. Dan worden we weer naar die z’n huis meegenomen, dan weer naar dat kantoor.. en dan gaan we zitten, lachen de mensen naar ons (en vooral ook om ons natuurlijk), krijgen we water en zoete eetdingetjes en dan gaan we weer in de pick-up met zwaailicht..
Op het vasteland zit een zeeschildpadden rehabilitatieproject, waar we ook even gedropt werden. Heel vet allemaal schildpadjes die ze fokken (inclusief namaakstrand waar ze eiers kunnen leggen) en koraal en visjes en van alles. En, heel onethisch, ik heb er natuurlijk ook eentje uit een bakje geschept om mee op de foto te gaan hehe..
Ik heb heel veel foto’s, maar op dit moment ben ik al blij als ik 5 minuten op internet kan, dus daar moeten jullie nog even op wachten.
Gisteren was het ook weer een zware dag.. in de auto naar Tai Mueng, beetje wachten, beetje kipjes eten (ontbijt), beetje wachten, beetje duikspullen klaarmaken (ik kan wel niet duiken, maar ben ondertussen expert in duikequipment haha), beetje lunchen en toen op de boot naar een vlonder op zee. Het kan ook nooit normaal natuurlijk, dus toen ik net op de punt van de boot zat (zo'n rubber-motorbootje) zegt ayla: 'he maddie pas je op voor die golf?' ... 'blub'.... 'eh ja bedankt voor het waarschuwen!'. grote grooote golf haha! Maar we leefden allemaal nog en vanaf het platform gingen de twee meiskes duiken en tja.. wat doe je dan..? Nouja toen ben ik maar ff gaan liggen op de deinende plastic vlonderdelen, in het zonnetje, springende visjes om me heen.. CHILL! daarna zelfs (weer een beetje minder watervrees haha,in het water gesprongen en wat rondgespetterd met een duikbril..
Op de terugweg weer met 10 mensen in de auto, dus ik ging wel chill achterin de pickup zitten.. en dat was chill voor 10 minuten, daarna werd de lucht inktzwart en zat ik in de stromende moesson! En wat ik van de vorige keer wist: achterin pick-up=slecht voor je haar.. na deze bui heeft ayla bijna een uur moeten kammen om mjn haar uit de knoop te krijgen haha! het was in ieder geval verkoelend! (ik zou een blog kunnen wijden aan zweet.. allerlei soorten zweet die je de hele dag lastig vallen in dit klimaat..)
Ik ga stoppen! Voor jullie: een fijne lente toegewenst en natuurlijk:
Duizend kussen,
Jullie nooit-maar-dan-ook-nooit-meer-duikende M.
Best lekker eigenlijk, maar nu de kabel kennelijk weer met wat secondenlijm aan elkaar geplakt is kan ik weer in het zweetcafe terecht!
Ok, het verhaaltje wat al een tijdje klaarstond:
Ik was op Ko Meang, een van de Similan eilanden.. en het was mooooi! De opdracht was dus enquêtes uitdelen aan toeristen, nou ja dat was niet zo erg, beetje uitleggen waar het voor was en de meesten vulden het wel in. De rest van de tijd konden gebruiken om een duikcursus te volgen.. ‘WAT! Jij en duiken Maddie!?’ ja… toen ik in het water dobberde met die fles op mijn rug dacht ik precies hetzelfde. Laat ik het uitleggen. Mijn ouders hebben nog steeds gehoorschade van mijn oorverdovende gekrijs toen ik als hele kleine Maddie het peuterbadje in werd gedompeld. Later door de tijd zie je vakantiefoto’s van een kleuterMaddie die krijsend in een rubberbootje in een rivier zit. En krijsend in de zee. Later zijn mij meerdere vakanties naar Egypte geweigerd ‘want je gaat toch niet snorkelen’. Mijn liefde voor vis beperkte zich eigenlijk tot de vis op mijn bord en ik ging alleen de zee in om af te koelen (of te plassen natuurlijk), tot ik op mijn 19e toch door een duikbril durfde te kijken. Toch wel mooi.. En ieder jaar ga ik steeds iets verder en iets langer in de zee. In Mexico na een kwartier op de rand van de boot hyperventileren uiteindelijk op open zee in het water gegaan (of er misschien wel door Ludo ingetrokken..) Vorig jaar vrij lang gesnorkeld in Vietnam en zelfs van het bovendek van onze boot in Ha Long Bay in de donkerblauwe zee gesprongen. So far so good. En iedere keer hoor ik dus om me heen ‘aah ga toch duiken het is zo gaaf!’. Nou ja ok.. nu werd me dus aangeboden om voor mijn stage op misschien wel de mooiste duiklocatie van Thailand te leren duiken, dus zei ik ja (en zette met klamme handjes mijn handtekening onder ‘wij zijn niet aansprakelijk voor uw dood’).
Om het verhaal in te korten en vanaf nu alle goedbedoelende mensen te antwoorden; het is ECHT, maar dan ook ECHT niets voor mij. Echt Niet. Ik dreef in de zee, helemaal verkleed als duiker, maar veranderde onmiddellijk weer in het kleine meisje met enorme watervrees. Deze keer niet krijsend, maar met stille tranen die in mijn ogen prikten achter mijn beslagen duikbril. Ik ben denk ik 2 meter diep geweest, kreeg mijn oren niet geplopt waardoor ik enorme oorpijn kreeg en bedacht alleen maar waarom ik dit in hemelsnaam aan het doen was. Ayla veranderde tijdens te eerste duik meteen in een visje en blubte vrolijk onder mij door, Teresia moest even over haar haaienangst heenkomen maar toen er echt geen haaien waren ging ze ook alsof ze het al jaren deed.
Na de eerste oefening barstte ik, dramatisch als ik ben, uit in grote tranen, at stilletjes mijn lunch en overlegde met de duikleraar dat ik de volgende duik alleen met hem kon doen en liet de meisjes eerst met hem gaan. In die tijd dat zij weg waren zie je mij dus, op een van de mooiste witte stranden met zwembadblauw water, prachtige rotsen en kokospalmen, totaal overstuur met mijn mama bellen en roepen dat ik zo ondankbaar ben omdat ik op zo’n mooie plek ben, maar dat ik zo graag nooit meer onder water hoef te gaan. Mama’s werken kalmerend en na rustgevende woordjes en ‘leuke anekdotes’ (zie boven: jeugdfoto’s) ging het wel weer. Mama zei: ‘probeer het nog een keer en als het echt niets is, dan geeft het helemaal niet’. In het stukje jungle wat ik door moest om naar het duikstrand te komen zag ik een boomvaraan, Fruitbats, manenduiven, groene hagedisjes, mooie vlindertjes en dacht uh-hu.. dit vind ik leuk.. door boompjes lopen en beestjes zoeken! Niet afhankelijk van luchtflessen, slangetjes, duikbrillen, dieptemeters, gewichten en opblaasbare vesten 18 meter onder water zitten en dingen te horen krijgen als ‘niet te snel omhoog gaan dan barsten je longen!’.
De opluchting was dus enorm toen ik de duikleraar vertelde dat ik het niet meer wilde. De rest van de dagen heb ik heerlijk gesnorkeld (want het koraal was prachtig), mijn boek gelezen (Middlesex van Eugenides, echt een aanrader), gezwommen, naar het viewpoint geklommen (en als ik schrijf klimmen bedoel ik ook klimmen met touwen enz), enquêtes uitgedeeld, de eilandmensen geholpen met blaadjes vegen (in ruil voor een Pepsi), nog een keer de berg opgeklommen en gewoon voor me uit zitten staren en te bedenken hoe bevoorrecht ik was dat mijn stage me in dit paradijs had gebracht (als er kaarsjes waren had ik er 1 aangestoken haha). Ook ontmoet je op zulke plekken de leukste mensen; een Frans stel met 2 jankende koters dat een half jaar door Azië aan het reizen is, een jongen uit Groningen die op Mauritius had gewoond, een grappig Engels mannetje uit Frankrijk, een oude professor uit Canada en de tientallen Thaise jongetjes die op het eiland werken. Aangezien wij bij de ‘crew’ van de National Parks hoorden, kwamen ze allemaal bij je zitten en aangezien mijn Thais nog niet verder gaat dan hoe ik heet, of ik het eten lekker vind en waar ik vandaan kom, krijg je de grappigste conversaties. Gelukkig zijn er bij mannen in onverstaanbare landen altijd 2 dingen waar je op kan rekenen. Bier en Voetbal. Vraag naar het voetbalteam en het gesprek gaat meteen lopen.
Ondertussen ben ik alweer een paar dagen terug van het paradijs, dus intussen kan er meteen weer een nieuw verhaaltje bij.. (je weet maar nooit over hoeveel weken ik de volgende keer op internet kan haha).
Zondag kwamen we terug en sliepen we weer heerlijk in onze eigen bedjes
Dinsdag zaten we net aan onze enquêtes toen we van ons bureau werden geplukt om mee te gaan naar Phang nga Bay. Omdat niemand hier jofel Engels spreekt zijn dingen vaak een soort verrassing. Wat bleek, we werden bij de visafslag op een marineboot gezet en gingen naar een prachtig eiland-natuurgebiedje om te lunchen terwijl de stoere jongetjes koraal gingen zoeken. Later gingen ze duikend vanaf de boot touwen om rotsen binden, waar boeien aan vast werden gemaakt, zodat toeristenboten niet hun ankers in het koraal gooien. (Dit was dus ook iets wat ik had kunnen doen áls ik kon duiken.. de manager hier is nog steeds veel druk aan het uitoefenen dat ik tóch een duikpak aantrek.. maar dan kan ie lang wachten haha).
De grap was ook nog dat er 2 mensen van de Thaise televisie meewaren. Wij werden dus gebruikt als ‘toeristen’ om te vertellen waarom we het zo mooi vonden in dat natuurgebied.. ha ha ha ha hahaha.. dus zie je ons op de boot met een microfoon voor ons hoofd helemaal gevouwen liggen. De tv mensen gingen de volgende dag ergens anders filmen en de vraag was of we nog een keer meewilden.. duh. Dus trokken we om 10u ’s morgens met de cameramensen en de manager van het park door de jungle op zoek naar de ‘boomvaren’. Eenmaal aangekomen bij dit bijzondere schepsel gingen de rangers de boom opmeten en werd de exacte locatie met GPS gemarkeerd. Na dit National Park-achtige werk was het weer tijd voor ons acteerwerk. Met een zeer geïnteresseerde blik zie je ons dit keer in de jungle zitten terwijl we naar onze manager luisteren die ons een verhaal vertelt over de grootste varen ter wereld.. de boom varen dus. Later mochten (of moesten?) we weer een blij verhaaltje vertellen waarom het zo leuk is om in National parks te zijn.. Gelukkig heeft de manager ook echt wel humor dus die lag net zo in een deuk als wij.
We werken dus op kantoor aan onze eigen dingetjes en zien ook veel van het werk wat ze hier doen, heel cool. Verder voelen we ons soms gewoon een accessoire. Als een soort nieuwe jas ofzo. Dan worden we weer naar die z’n huis meegenomen, dan weer naar dat kantoor.. en dan gaan we zitten, lachen de mensen naar ons (en vooral ook om ons natuurlijk), krijgen we water en zoete eetdingetjes en dan gaan we weer in de pick-up met zwaailicht..
Op het vasteland zit een zeeschildpadden rehabilitatieproject, waar we ook even gedropt werden. Heel vet allemaal schildpadjes die ze fokken (inclusief namaakstrand waar ze eiers kunnen leggen) en koraal en visjes en van alles. En, heel onethisch, ik heb er natuurlijk ook eentje uit een bakje geschept om mee op de foto te gaan hehe..
Ik heb heel veel foto’s, maar op dit moment ben ik al blij als ik 5 minuten op internet kan, dus daar moeten jullie nog even op wachten.
Gisteren was het ook weer een zware dag.. in de auto naar Tai Mueng, beetje wachten, beetje kipjes eten (ontbijt), beetje wachten, beetje duikspullen klaarmaken (ik kan wel niet duiken, maar ben ondertussen expert in duikequipment haha), beetje lunchen en toen op de boot naar een vlonder op zee. Het kan ook nooit normaal natuurlijk, dus toen ik net op de punt van de boot zat (zo'n rubber-motorbootje) zegt ayla: 'he maddie pas je op voor die golf?' ... 'blub'.... 'eh ja bedankt voor het waarschuwen!'. grote grooote golf haha! Maar we leefden allemaal nog en vanaf het platform gingen de twee meiskes duiken en tja.. wat doe je dan..? Nouja toen ben ik maar ff gaan liggen op de deinende plastic vlonderdelen, in het zonnetje, springende visjes om me heen.. CHILL! daarna zelfs (weer een beetje minder watervrees haha,in het water gesprongen en wat rondgespetterd met een duikbril..
Op de terugweg weer met 10 mensen in de auto, dus ik ging wel chill achterin de pickup zitten.. en dat was chill voor 10 minuten, daarna werd de lucht inktzwart en zat ik in de stromende moesson! En wat ik van de vorige keer wist: achterin pick-up=slecht voor je haar.. na deze bui heeft ayla bijna een uur moeten kammen om mjn haar uit de knoop te krijgen haha! het was in ieder geval verkoelend! (ik zou een blog kunnen wijden aan zweet.. allerlei soorten zweet die je de hele dag lastig vallen in dit klimaat..)
Ik ga stoppen! Voor jullie: een fijne lente toegewenst en natuurlijk:
Duizend kussen,
Jullie nooit-maar-dan-ook-nooit-meer-duikende M.
-
01 April 2010 - 10:54
Joanne:
Blijf maar lekker beestjes op het land spotten Maddie. Verder ben ik helemaal niet stik jaloers (ik wil ook duiken, op bootjes zitten en chillen!!) En ik moet erg lachen om hoe jullie worden ingezet als pronkstuk! En kan je die televisiebeelden niet ergens vandaag halen?! Echt te grappig!!
Liefs xxxxxxx -
01 April 2010 - 10:58
Kim:
He ja
weer genoten van je heerlijke verhalen, jij zou idd een blog over zweet nog boeiend kunnen beschrijven;-).
Hier is het minder spannend alleen dat de zebra's waren losgebroken uit het perk van de giraffen, de kuifmakaken regelmatig uitbreken en dan in de boom de boel zitten uit te lachen.
Artis lijkt nu net op een grote bouwput,dus als je over een half jaar weer terug komt weet je niet wat je ziet. Wens je een leuke pasen, weet niet wat de thais daar aan doen, of is het een boeddhistisch land?
-
01 April 2010 - 11:05
Moek:
Zp te lezen ben je nu helemaal klaar voor Egypte, ik denk dat Thailand voor ons de volgende bestemming is! Wanneer gaan we je op TV zien? Lekker joh zo'n buitje weet je ook weer wat dat is, hier zitten we in de buien en de kou! zoen! -
01 April 2010 - 11:46
Mario:
Ik heb hier de lente zon gezien! Oh, nee, hij is alweer weg....
Helaas van het duikverhaal, ik leef met je mee (mijn oren willen ook niet deugen). Je moet het maar zo zien, sommigen beleven op het land meer dan anderen onder water (mmmm in mijn hoofd klonk het beter)
groeten uit de polder -
01 April 2010 - 14:29
Eef:
hahaha meisje toch! Ik kreeg bijna medelijden met je, tot ik besefte waar je ook alweer zit.. ;-) Fijn om weer wat verhalen van jullie te lezen. Zo te horen hou je het op deze manier wel vol!
Met mijn stage gaat het ook erg goed, minder spectaculair, maar vermaak mij goed met de adders, ringslangen, hazelwormen, levendbarende hagedissen, uilen en kikkertjes! :-)
Dikke kus! -
01 April 2010 - 21:12
Pjotr:
Maddie leeft nog! yes!
Heerlijk verhaal lief, ik kreeg het er zelfs een beetje warm van toen je vertelde over je vlonder...
Stinkjaloers, maar ontzettend blij voor je. Heel veel liefs uit Amsterdammië. xx -
02 April 2010 - 06:01
Miriam:
Sjakie je hebt het igg geprobeerd!! weet niet of ik dat gedaan had! ;-)
Volgens mij is het met 1 woord nog steeds helemaal te gek! Je bent zeker super bruin?
knuffel -
02 April 2010 - 07:21
Geerdien:
Hee tijger!! (zitten die ook in Thailand??)
Ik vind het super wat je allemaal meemaakt! En het lijkt mij niet echt een probleem om een keer in je leven gebruikt te worden, dan maar daar!
Ik zie je 5 juni! Je komt toch terug voor de felisenum reuni??
Dikke kus! -
04 April 2010 - 18:23
Rijk:
Wat heerlijk om weer even een verhaal te lezen van je. Ik wordt er elke keer zo vrolijk van, je schrijft zooooo leuk! Dank je wel.
Heel stoer dat je geprobeerd heb om te duiken, ik zou hetzelfde reageren hoor, je bent niet de enige.
Hier in IJmuiden weinig te beleven, de lente sluipt er langzaam in, maar dan ook heel langzaam.
Cooper heeft trouwens een prent gehad!! In onze eigen straat omdat hij los liep voor het speeltuintje! Het waren nog wel van die burgerwachten, ik heb gejankt van woede!Hou het mooi in op zijn zakgeld :)
Tja en meer beleef ik niet.
Lieverd doe vooral de dingen waar je gelukkig van word, ik wordt dat al van jou verhalen..
Dikke paasknuffel van Cooper, Mauser en Rijk
-
05 April 2010 - 18:25
Marieken:
Het duikverhaal is herkenbaar, uiteindelijk heb ik wel brevetten gehaald maar ik vind vissen toch vooral leuk op afstand of op m'n bord.....maar wat een geweldige avonturen beleef je daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
